Patrzę na rozpostarte we krwi ramiona, ocierające się o surowe drzewo,

widzę pustkę w moim egoistycznym sercu.

Słucham umęczonego „pragnę” wyszeptanego w wielkim bólu,

słyszę moją obojętność i harmider nieuporządkowanych myśli.

Stoję przed wielkim cierpieniem miłości,

odwrócona tyłem w swoim zamknięciu.

Robię krok i oddalam się, idąc do przodu.

Schodzę z Golgoty w głąb mojej wolności.

Coraz wolniej. I wolniej. Jakby czekając na zawrócenie.

A czas płynie. Śmierć przynosi ulgę umęczonemu ciału,

które z miłości wkrótce powstanie.

Beze mnie.

Panie, w Twej miłości,

daj mi dotrzeć do pustego grobu, aby chociaż zatęsknić,

aby chociaż zapragnąć zobaczyć, usłyszeć lub poczuć.

I powstać z uśpienia, aby odnaleźć.

Wystarczy przecież zapragnąć, a Jesteś.

Czasami uciekam,

przed sobą, przed Tobą,

przed nowym, przed powtórką wczoraj,

przed smutkiem, przed radością serca,

przed towarzystwem, przed samotnością,

przed życiem w kamuflażu.

Uciekam przed siebie, w dal, po horyzont,

biegiem, byle szybko,

by nikt nie zauważył.

Mijam piękno lasu i zapach łąki,

opuszczam tych, których kocham i tych którzy mnie kochają,

znikam z codzienności,

opuszczam obowiązki.

By ukryć się w samotności, gdzieś na końcu świata,

w ciszy i pustce,

gdzie nie dociera śpiew skowronka i zapach skoszonego siana,

a promienie słońca zanikają w pustce ciemności.

Aby patrzeć za siebie przez szybę odległości

i przyklejać dłonie do zimnego szkła przymglonego ciepłym oddechem.

I tęsknię

za życiem,

za Tobą.