Gdy klęczę przed Tobą,

ukrytym w białym chlebie,

błyszczącym złotą szatą za mglistym tchem kadzidła,

wyciszam się Twoją obecnością,

zachwycam się Twoim niebiańskim spojrzeniem,

wczuwam się w Twoją misternie ukrytą postać,

wsłuchuję się w niesłyszany dźwięk Twoich słów.

Wiem, że Jesteś.

Wierzę, że kochasz.

Ufam, że nie opuścisz.

Mimo, że niesforne spojrzenia skaczą po złoconych kamiennych figurkach Twoich świętych,

a człowiecze myśli odlatują w codzienne zamieszania i problemy.

Mimo, że opuszczam spojrzenie ku przeżytym chwilom i mijanym twarzom,

i słyszę dźwięki ostatnich przebytych rozmów.

Mimo, że martwię się kolejnym zabieganym tygodniem

i myślę o nadchodzących spotkaniach, wizytach u lekarza, trudnych sprawach.

Mimo, że jestem, choć jakby mnie nie było.

Ty stoisz przede mną i wyciągasz ku mnie ramiona.

Chcesz przytulić.

Przygarnąć do Swego serca.

Dotknąć mojego życia.

Muszę tylko spojrzeć przez misternie budowany mur z cegieł codzienności

zanim będzie wyższy od Ciebie.

I wyciągnąć dłoń.

 

 

 

Stoję w tłumie.

Niezauważona. Niebarwna. Niejaskrawa.

Jak szara masa.

Przesuwam się ślimaczo do przodu,

jak leniwy prąd w rzece życia.

Wymuszony sytuacją.

Od źródła, które gdzieś pozostało daleko.

Poza mną. Poza pamięcią.

Do celu, który też jest niejasny.

Jakby za mgłą. Jakby poza horyzontem.

Bywają chwile, gdy porywa mnie wir rzeczny i zakłóca tę monotonię.

Budzą się wątpliwości. Z letargu myśli.

Dokąd zmierzam? Czego pragnę?

Może jednak lepiej wyjść z tłumu

i pójść własnym nurtem, aby się nie zagubić.

Poczuć moc światła i wielobarwność życia.

Może nawet lepiej byłoby pokłócić się o pierwszeństwo u celu,

niczym Apostołowie.

I zostać pouczonym.

Przynajmniej ważny stanie się cel i jasne pragnienia.

Białe stanie się białe, a czarne – czarne, a nie szare.