Obudź mnie Panie o wschodzie,

gdy księżyc blednieje wśród zorzy porannych,

gdy mgły podnoszą w swych dłoniach ciepłożółtą tarczę słońca,

gdy ptaki próbują przekrzyczeć niespokojne sumienia śpiących ludzi,

gdy ciszę przeszywa najlżejszy szelest powietrza.

Obudź mnie Panie o wschodzie,

gdy odsuwasz miękkim gestem ciemności nocy,

gdy rozpalasz słońce rozdmuchując poranne zamglenia,

gdy intonujesz ptasi koncert i uspokajasz niespokojne myśli,

gdy we wszechogarniającej ciszy dajesz usłyszeć swoje delikatne kroki.

Obudź mnie Panie o wschodzie,

abym nie przespała Twojego przyjścia.

Przeszedłeś Panie przez miasta,

przez szare ulice i soczystozielone skwery,

przez osiedla pełne dziecięcego śmiechu i przez wyciszone cmentarze,

po usłanym wielobarwnym dywanem kwiatów asfalcie i po zakurzonym placu,

w zadumie serc i w radości towarzyszących procesji dzieci,

wśród gwaru głosów i szurania butów,

w głębokim zamyśleniu i uwielbieniowym śpiewie.

Przeszedłeś Panie przez miasta,

błogosławiąc szarej codzienności

i obsypując zdrojem łask zagubionych i zabieganych mieszkańców,

pragnąc stać się częścią rzeczywistości,

towarzyszem życia,

a nie tylko zabytkową figurką w opustoszałym kościele

i zapomnianym opłatkiem w złotym kielichu.

Przeszedłeś Panie przez miasta,

ukazując, że Jesteś, kochasz i czekasz

na każdego

bez znużenia, z cierpliwością i morzem miłosierdzia.

www.digart.pl

Uwielbiam Cię Panie

w porannym śpiewie ptaków budzącym świat do życia,

w ciepłych kroplach majowego deszczu zraszających łąki pełne kwiatów,

w pięknobarwnych szarfach tęczy okalającej widnokrąg,

w szumie ciemnozielonych smreków w kotlinie górskiej,

w ogrzewającym promieniu słońca otulającym pisklęta w gnieździe.

Uwielbiam Cię Panie,

gdyż żyję,

gdyż Jesteś.

Daj mi Panie

delikatność płatka róży skąpanej w chłodnej rosie poranka,

cierpliwość szumiącego w konarach drzew wiatru,

stabilność ogromnej majestatycznej góry,

spokój gasnącego w kolorze purpury dnia.

Odbierz mi Panie

pychę dumnej i niezdobytej skały,

porywczość błyskającej głośnym gromem burzy,

złośliwość huraganowego wiatru,

nieprzewidywalność nagłej i obezwładniającej lawiny.

Pragnę stać się ogniwem Twego wielkiego Planu,

Twoim słowikiem w ciszy budzącego się poranka

i ostatnim promieniem słońca na zasypiającym niebie.

Otwórz moje serce na Twe Boskie poruszenie,

uchyl moje powieki na Twoje Boskie cuda,

nakieruj mój słuch na Twoje Boskie słowa.

Po prostu przytul mnie do Swojego serca i przygarnij do Swojej duszy!

Mówią tylko o Boskości

Ewangeliści, Ojcowie Kościoła, księża, wierni.

O Boskości jest po prostu prościej

bo zmartwychwstał, wskrzesił, uzdrowił,

rozmnożył chleb, przemienił wodę w wino,

uspokoił burzę, wyrzucił szatana

Jezus,

który przecież był człowiekiem,

który się urodził i dorastał,

który miał dom, rodzinę i pracował,

który cierpiał i umarł,

który płakał.

********************

Wierzę w Boskość, a szukam człowieczeństwa.

********************

Ludzkie oblicze Jezusa,

przejmujące spojrzenie, stonowany i spokojny głos

i delikatny, kojący dotyk

odbija się w codziennym spotkaniu

w domu, w pracy, na ulicy.

Wystarczy pragnąć spotkania, wyjść z ukrycia,

otworzyć oczy, by zobaczyć,

nadstawić uszu, by usłyszeć,

wyczulić zmysły, by poczuć,

gdyż Jezus już wyszedł i czeka.