Dotyka mnie jasny promień słońca

delikatnie zawładający przestrzenią dnia,

przytula swym ciepłem i ogarnia radością.

Powoli podnoszę powieki.

Tak ciężko obudzić się z ciemności nocy,

gdy w sercu mrok i przerażająca pustka.

I chłód myśli.

I beznadzieja świadomości.

Załamany wszechistniejącymi pyłkami kurzu

i delikatnym woalem okiennej szyby

przenikliwy promień dotyka zamglonych oczu,

ogrzewa zamknięte w milczeniu usta,

łaskocze przeniknięte ciszą uszy.

Budzi mnie swą radością i blaskiem,

rozjaśnia mrok i ogrzewa chłód serca.

Dziękuję Ci Panie za każdy Twój promień słońca,

którym codziennie ogarniasz moje życie.